|
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب |
|
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب |
| گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار |
|
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب |
| خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم |
|
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب |
| ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست |
|
خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب |
| می‌نماید عکس می در رنگ روی مه وشت |
|
همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرین غریب |
| بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت |
|
گر چه نبود در نگارستان خط مشکین غریب |
| گفتم ای شام غریبان طره شبرنگ تو |
|
در سحرگاهان حذر کن چون بنالد این غریب |
| گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند |
|
دور نبود گر نشیند خسته و مسکین غریب |
